Recenzja filmu „Poradnik pozytywnego myślenia”

„Poradnik pozytywnego myślenia” to adaptacja książki Matthew Quicka o tym samym tytule (książki nie znam, więc odniesienia do wersji papierowej pominę). Za scenariusz i reżyserię odpowiedzialny jest David O. Russell (za jedno i drugie nominowany do Oscara). Film w Polsce pojawił się 8 lutego 2013 i dziś już powoli kurczy się ilość seansów w multipleksach.

Na wstępie muszę podkreślić, że zasiadając w kinowym fotelu dokładnie miesiąc po krajowej premierze nie wiedziałem zupełnie, że zaraz obejrzę coś, co ma na koncie tegorocznego Oscara (najlepsza aktorka pierwszoplanowa – Jennifer Lawrence), a w siedmiu innych kategoriach był nominowany. Jakoś mi to umknęło, a film wybrałem na podstawie napotkanego wcześniej zwiastuna i sympatii do Bradleya Coopera („Kac Vegas”, „Jestem Bogiem”, „Drużyna A”), który wcielił się w rolę głównego bohatera.

Film jest komedią romantyczną, gdzie wspólnym mianownikiem dla pary są problemy natury psychicznej, a pierwszym tematem rozmowy stają się środki psychotropowe przez nich zażywane. Fabuła opiera się na postaci Pata, który wraca do rodzinnego domu po leczeniu w zakładzie psychiatrycznym. Jego głównym celem staje się odzyskanie zaufania żony. Początkowo gdzieś na boku pojawia się Tiffany, która po śmierci męża pozostaje mocno „rozchwiana” emocjonalnie. Losy tej dwójki raczej nie przyprawiają o dreszcze. Można rzec, że w tej kwestii film kurczowo trzyma się schematu tradycyjnej komedii romantycznej.

W tle pojawia się jeszcze relacja Pata z ojcem (w tej roli Robert De Niro, dla którego nominacja dla najlepszego aktora drugoplanowego jest akurat, bo wybitny nie był, ale na pewno lepszy niż np. w „Poznaj moich rodziców”), po którym główny bohater odziedziczył gorącą głowę. W mojej opinii, ciekawsza od losów głównych bohaterów jest sytuacja jego rodziców. Pat senior z obsesją na punkcie futbolu amerykańskiego i nerwicą natręctw rysuje się bardzo interesująco. Do tego uzależnienie od hazardu, które doprowadza do postawienia wszystkich pieniędzy jakie ma na wynik meczu. W cieniu męża jest Dolores (Jacki Weaver), która nawet nie próbuje zatrzymać jego szaleństw. Cechuje ją za to nieustanne wsparcie zarówno dla niego jak i syna-wariata.

Uważam, iż dobrze się stało, że przystępując do oglądania „Poradnika” nie wiedziałem o wyróżnieniu dla odtwórczyni roli Tiffany. Teraz, z pewnym dystansem, mogę zastanowić się, czy Jennifer Lawrence rzeczywiście była tak dobra,  aby odebrać statuetkę złotego człowieczka. Na pewno była lepszym „czubkiem” niż Cooper (co stwierdzam z nieukrywanym żalem, bo po panu Bradleyu spodziewałem się więcej). Jej wiarygodna gra sprawiała, że w każdej sytuacji, w której się znajdowała, stawałem po jej stronie. Myślę, że lepiej też oddała metamorfozę jaką jest wyleczenie się z mentalnych problemów poprzez rodzące się uczucie. Podsumowując – tak, to może być rola oscarowa. Jak się okazało, była.

Innym aspektem, który przykuł moją uwagę, są bohaterowie dalszego planu. Mam wrażenie, że wszyscy, począwszy od przyjaciół Pata po jego psychiatrę, są w tym filmie tylko po to, żeby powiedzieć/zrobić coś śmiesznego. Niby nie powinienem po takiej historii oczekiwać czegoś więcej ale mimo wszystko czuję niedosyt.

Ogólnie rzecz ujmując, „Poradnik pozytywnego myślenia” jest filmem przyjemnym. Mimo, iż nie jestem fanem komedii romantycznych, oglądając „Poradnik” nie czekałem ze zniecierpliwieniem na finalną scenę, kiedy wreszcie zakochani wpadną sobie w ramiona, a ja rozprostuję zdrętwiałe kości. Wręcz przeciwnie, pod koniec czułem się jak mały chłopiec, który skończył dobrą zabawę i chciałby więcej ale musi już iść do domu.

Jako że to moja pierwsza recenzja filmowa, zastanawiałem się nad wprowadzeniem jakiejś skali oceniania (wzorem 1-10 na filmwebie). Jednak stwierdziłem, że jeśli tak zrobię, ktoś średnio zainteresowany przeleci wzrokiem po treści, sprawdzi notę i sobie pójdzie. Nie ma tak dobrze, trzeba przeczytać! :)

grafika z: link