Świąteczne wpisy blogerów

          

  Święta już minęły, ale dzięki kilku wolnym dniom miałam czas, by poodwiedzać blogi. W zasadzie czytam internetowe zapiski innych już chyba od dekady. Zabawne, jak ta cała blogosfera się zmieniła (ale o tym może kiedy indziej?). Tylko moje pisanie wciąż takie samo: sporadyczne. Zawsze mam wrażenie, że i tak nikogo moje wirtualne słowa nie interesują. Zwłaszcza, że sama jestem bardzo krytyczną czytelniczką. Najbardziej lubię czytać znajomych, co nikogo pewnie nie dziwi – interesują nas ludzie, o których coś wiemy. Mamy też świadomość, czy na ich recenzję reagować entuzjazmem, czy stwierdzeniem, że skoro X to poleca, to mi się nie spodoba. Ale na temat: do jakich wniosków doszłam przegryzając pierniczki?

Święta to magiczny czas, nawet w świecie wirtualnym. I nie mówię tu o uprzejmości, miłości albo zadumie nad sensem narodzin małego Jezuska. Magiczność odnosi się raczej do tego, jak święta są labą dla kreatywności blogerów. Mówiąc w skrócie: tematy notek są tendencyjne. Szafiarki mogą pisać o tym, jak ubrać się na wigilijną kolację; blogerki kulinarne o potrawach; a ci, co piszą o życiu chętnie zamieszczają cały cykl o tym, jaki prezent kupić bliskim. Czasem pojawiają się też notki o tym, jak kreatywnie pakować prezenty, jak ozdobić pięknie stół na święta, czy które tradycje akurat bloger obchodzi. Jedna z blogerek (nie pamiętam adresu!) ujęła mnie tym, że co roku czyta Opowieść Wigilijną i pytała o podobne doświadczenia czytelników. To było coś uśmiechającego.

Sęk w tym, że nie wiem, co myśleć o takiej jednolitości. Z jednej strony nawet po mojej rudej łepetynie przebiegła myśl, żeby napisać listę top prezentów naszymi oczyma. Ale z drugiej, z prezentami jest tak, że bardzo indywidualnie podchodzę do ludzi, i chyba ciężko by mi było sporządzić jakąś materialną listę. 

Zastanawiam się też, czy moje spostrzeżenia nie są też efektem czytania przez ludzi Kominka (nie zgadzam się z wieloma jego tezami, nie lubię jego stylu, więc zaglądam tam tylko, jeśli ktoś podeśle mi link – dla uprzejmości). Jego motywowanie ludzi do jak najczęstszego pisania i łapania tematu w prawie każdej dziedzinie życia skutkuje tym, że wielu blogerów pisze o tym samym i tak samo. Ciężko się potem przez to przebić – zwłaszcza, jeśli styl Kominka kogoś nie kręci. Choć oczywiście fajnie, że ktoś zamiast siedzieć i patrzeć na innych – robi coś sam.  

Tak na zakończenie dodam, że nie mówię, że złe są te moje wnioski; po prostu ludzie są jednak cholernie do siebie podobni. I podatni na wpływy.

Grafika z: klik.